GAMBA IMBA: February 2010

Sa pananaw ng humanismo, pinaniniwalaan na ang tao ang batayan ng lahat ng bagay sa mundo kung kaya't kailangang maipagkaloob sa kanya ang kalayaan sa pagpapahayag ng saloobin sa pagpapasya. Naniniwala ang mga humanista na sibilisado ang mga taong nakatuntong ng pag-aaral dahil lumilitaw ito sa kulturang popular.

I REALITY SHOW

Patok na patok sa takilya ang mga palabas na Reality Show. Sinusubaybayan ito nang milyon-milyong manonood na naiintriga sa mga kaganapan, asal nang bawat taong kalahok at aksyon na maaring maganap sa ganitong uri ng palabas. Pinalilitaw sa bawat pangyayari ang natural na galaw at bitaw ng salita; binibigyang kulay pa nito ng mga mararagsang suliranin na lumulutang bunga ng kompetisyon at tunggalian ng kakayahang pang-kaisipan at tatag ng kalooban. Binibigyan ng buhay nang ganitong uri ng palabas ang katatagan at kakayahan ng tao sa hamon na kanyang haharapin, mga posibilidad na maaring maganap: kahandaan sa pagtanggap ng kabiguan at katapangan na harapin ang bangis nang sigalot sa pagitan ng kanyang mga kalahok. Sa pamamagitan ng mga atas at mga pagsubok ay sinusukat ang hangganan ng kakayahang pisikal at mental ng isang tao batay sa kanyang pakikisalamuha sa ibang nilalang na may mataas na karanasan sa pakikisalamuha at disiplina sa sarili.

Nagsimula ang ideya ng tunay na Reality Show noong dekada 70's sa Amerika. Una itong napanood sa palabas sa pamamagitan ng isang dokumentaryo ng An American Family ng Public Broadcasting System. Inilarawan ng dokumentaryong ito ang mga tagong pangyayari sa pamilyang Loud na kung saan ay nahaharap ang pamilya sa paghihiwalay ng mga haligi nito--ang ama at ina ng tahanan. Ngunit, sa panahong iyon ay hindi handa ang mga manonood na tanggapin ang ganitong uri ng mga palabas; mas nawiwili sila sa mga minemorya at scripted na mga galaw at bitaw ng salita ng mga bidang gumaganap sa pelikula. Sumikat lamang ang ganitong uri ng palabas noong dekada 80's sa palabas na COPS. Naunawaan ng mga manonood ang konsepto ng palabas sa pamamagitan ng pagpapakita ng mga aktuwal na kaganapan ng mga karanasan ng mga pulis at mahalagang papel na kanilang ginagalawan sa lipunan.

Binibigyang hustisya nito ang ordinaryong pangyayari na kinunan ng mga amateur photographers, lokal na pahayagan at paniktik na kamera ng kapulisan. Kinapulutan ito ng aral ng mga manonood, upang higit silang maging mapanuri sa lipunang kanilang ginagalawan.

Lalo pang umigting ang pagsimsim ng mga manonood sa ganitong uri ng palabas ng masilayan nila ang The Real World o ang katumbas ng Pinoy Big Brother sa ating bansa. Namangha ang mga manonood sa istilo ng palabas, pinagsamasama ang dalawampung katao sa loob ng isang bahay. Natunghayan nila ang bawat tagpo sa unscripted na komprontasyon ng mga manonood at tila scripted na mga kaganapan sa loob ng bahay. Subalit, higit na nagningning ang ganitong uri ng palabas noong 1990. Ipinakilala sa publiko ng CBS ang Survivor, humagilap ng mga kalahok mula sa mga ordinaryong tao sa lipunan na gaganap na aktor sa bawat pangyayari at hamon na may kapalit na premyong salapi. Mabilis na naging popular ang palabas na ito sa buong mundo na naging batayan ng iba pang mga bansa na gayahin ang nasabing Reality Show. Umani naman ito ng mga batikos mula sa mga kritiko, bukod sa hindi magastos ang produksyon ng palabas na ito ay tila nawawalan nang popularidad ang mga propesyunal na artista.

Sa pagpasok ng bagong milenyo ay lubusan nang niyakap at sinubaybayan ng mga manonood ang Reality Show. Gumaya narin ang ating lokal na telibisyon sa kaningningan ng ganitong uri ng palabas. Hindi na ata mabiling sa daliri ang mga Reality Show na ipinalabas sa bansa. Tulad ng popular na Pinoy Big Brother at Survivor Philippines. Hindi magkamayaw ang mga nagnanais na maging bahagi ng ganitong uri ng palabas upang makilala, makatulong sa pamilya, sumikat at maabot angmga pangarap. Ilang artista narin ang sumikat mula sa PBB at naging matagumpay na artista sa kasalukuyan. Tulad nila Sam Milby, Gerald Anderson, Kim Chiu, Say Alano, Jayson Gaiza at Uma. Sa katunayan, iba't ibang senaryo at bersyon ng PBB na ang ipinalabas na sinubaybayan ng milyong-milyong Pilipino.

Hindi ba't ang kantang Pinoy Ako ay naging sandigan ng pagkakaisa nating mga Pilipino upang ipagmalaki ang ating kakayahan at angking talino sa buong mundo. Nabuo din sa palabas na ito ang pagtanggap sa pagkatao ni Rustom Padilla bilang isang homosexual at nakilala bilang BB Gandang Hari. Sa bahay ni kuya nya inamin ang tunay nyang pagkatao na labis na pinag-usapan sa bawat tahanan, telebisyon at pahayagan. Sinisikap ng palabas na ito na tuklasin nang higit ang mga taong may angking pisikal na kaanyuan, determinasyon, abilidad at kakayahan na mamayagpag sa sining ng pag-arte at telebisyon.

II RAP at EMO

Ang RAP at EMO ay naging popular na uri ng mga awitin sa kasalukuyan. Binago nito ang nakasanayang mga awitin tulad ng love song, jazz, rock at blues. Ang mga liriko ng mga awiting ito ay may bertud o madyik na humahatak sa kamalayan ng mga bagong sibol na kabataan hinggil sa kanilang sarili at kanilang kakayahan. Ang Rap ay naging sikat sa bawat pasilyo, kanto at kalsada. Simple lang naman kasi ang paraan sa pag-awit. Hindi na kailangan pang mag-aral ng voice lesson, para lang masabing magaling ka sa larangang ito; kadalasan ang paglalarawan ng damdamin ng isang Rapper ang binibigyan ng kulay ng mga nakikinig. Ang mensahe na nakapaloob sa liriko ay siyang pinagbabatayan ng mga tumatangkilik sa awiting ito. Sa katunayan, kahit sino na may kakayanang sumulat ng kanta at mabilis bumigkas ng mga salita, na may kakaibang istilo, ay patok na sa mga Rap-fanatics. Medyo naiirita nga lang ang mga taong hindi nakamulatan ang kakaibang istilo ng awiting ito. Tinuturing nila itong ingay dahil walang-tunog-sentimental ang bitaw ng bawat salita. Tila gumagasgas sa kanilang pandinig ang mga lirikong umaariba sa dulas na walang mintis.

****

Emo.. ano nga ba ang ibig sabihin nito? Ang kabilinbilinan ni lola at lolo ay para itong serbesa na may amats sa puso. Para naman sa mga bagong hanerasyon, ang awiting ito ay may haplos sa puso at kirot sa isipan. Ang istilo ng awiting ito ay nasa mga bandang pinoy na, kahit noon pa. Nagsimula sa E-heads, Parokya ni Edgar, Rivermaya, at iba pang mga banda. Sila ang nagsisilbing inspirasyon ng mga banda sa kasalukuyan. Tulad ng Kamikazee, Updharma-down, Hale, Calla Lily, 6cycle mind at iba pa. Idagdag mo pa sa listahan ang Underdround e\m/o, tulad ng Typecast, Saydie, Urbandub at marami pang iba. Ang sabi ng iba ang e\m/o ay para sa mga rakistang nagsesentimyento de asukal. Para naman sa ilan, ito na raw ang tunog na malapit sa pulso, kaya inspirasyon ito ng ilan sa pagpapakamatay. Ngunit, kahit magtambling pa ang mga argumento, sa kasalukuyan ang awiting ito ang sikat na tunog sa mga puso ng E\m/O rOckz.

Kadalasan pakiramdam ng mga Emo-fanatics na tanging si Batman lang ang makakaintindi sa kalagayan nila. Itinuring na nilang 6 feet below the ground ang kanilang puso. Para ba itong isda na lumalangoy sa putikan na walang patutunguhan.

Anyways, eto na yung Top 5 Pinaka-sikat na EMO lines mula sa mga suicidal na EMO "dudes" natin:

5.) I am useless... / Wala akong silbi...

- Ito ang unang linyang masasambit mo oras na tumapak ka na sa mundo ng mga mahihilig sa itim... Pakiramdam mo kumbaga, e wala ka nang silbi...ni magsuot ng sapatos na Chuck Taylor, magsuot ng mga t-shirt na may "creepy" na mensahe at skinny jeans, mag-wax ng mahaba mong buhok, magkulay ng mata at kuko, at kumanta ng mga EMO songs, e parang di mo na magawa... Nakakalungkot. Nakakaiyak. Gusto mo nang mamatay...

Pero sabi nila, ang tawag daw sa mga ganyan e "Posers". Mga mahihilig siguro mag-pose...dapat na daw silang mamatay...lahat daw tayo, dapat ng mamatay...ah, kampon ng kadiliman, layuan mo ako!

4.) Nobody loves me... / Walang nagmamahal sa akin...

- Pag pakiramdam mong wala nang nagmamahal sa iyo at parang feeling mo gusto mong magrebelde, malamang, EMO ka na. Eto yung pakiramdam na parang pinagsakluban ka ng langit, lupa at impyerno...im...im...impyerno...saksak puso, tulo ang dugo... ay, mali, ba't naglalaro na ako dito...ang tanga ko... ang tanga tanga ko...kaya wala nang nagmamahal sa akin...kasi tanga ako...di na nila ako mahaaaaal... Nakakalungkot. Nakakaiyak. Gusto ko nang mamatay...

Ngayon ko lang napagtanto na ang larong pambata na "Langit-Lupa" e meron pa lang bahid ng pagiging EMO...buti na lang at di na uso ngayon yan, dahil imbes na maghabulan sila sa labas e naghahabulan na lang sila sa mapa ng DotA...

3.) I am a nobody... / Ay want nobody, nobody bat chu...

- Eto yata yung usong kanta ngayon...I want nobody, nobody bat chu...I want nobody nobody bat chu...ermagkanoTVmo...I want nobade-nobade, nobade nobadeh! Ay mali...iba pala yun... Bakit ba usung-uso yang kantang-koreano na yan?! E wala namang maintindihan diyan kundi yung "I want nobody, nobody bat chu"... ugh... Pero sa akin, wala silang pakialam... Wala silang panahon para pakinggan ang isang katulad ko...ang awit ng puso kong napupuno ng kadiliman... Parang di na nila ako nakikita... Nakakalungkot. Nakakaiyak. Gusto ko nang mamatay...

Kunwari pa yang mga emo na yan...pero sa loob nila e sumasayaw din naman sila ng "kampay-kampay ng hintuturo--turo sa audience/angat ng tuhod--sabay palakpak-turo-palakpak uli" tuwing makikita nila ang mga Koreanang naka-gintong damit...

2.) My life has no meaning / Walang halaga ang buhay ko...

- Pag nararamdaman mong wala nang ibang pupuntahan ang buhay mong sawi...pag pakiramdam mong unti-unti nang sinasakop ng kadiliman ang puso mo... EMO ka na. Parang kulang na lang e may mag-regalo sa iyo ng dictionary para malaman mo ang meaning ng "life"... At kahit anong paliwanag ang sabihin sa iyo ng mga pari, madre, pastor at arsobispo, e tila wala kang maintindihan...o TALAGANG AYAW MONG INTINDIHIN...dahil nagsara na ang utak mo dahil sa dami ng itim sa katawan mo... Nakakalungkot. Nakakaiyak. Gusto mo nang mamatay...

Ngayon ko lang din na-"gets"... EMO rin pala sina Freddie Aguilar at Rey Valera...at lahat ng songwriters na gumamit ng linyang "Walang halaga ang buhay ko..."

1.) I just wanna die... / Gusto ko nang kumandidato...este, gusto ko nang mamatay...

- Eto na ang pinaka-matindi...kumbaga, eto na ang culminating activity ng lahat ng mga demonyo sa utak mo...gusto mo na talagang mamatay! Wala ka nang silbi sa mundo, walang nagmamahal sa iyo, walang pakialam sa iyo ang mga tao, at walang halaga ang buhay mo...So ano pang hinihintay mo? Sakay na! Super Ferry, talagang trip kita (palubugin)! Ay amp, ba't ko ba ginagawang katatawanan ang KAMATAYAN...? Kaming mga EMO, maaaring buhay pa nga kami, pero patay na ang mga puso namin...oo, gusto na naming mamatay...pero nakakatawa lang at HANGGANG NGAYON, e buhay pa rin kami... Drama lang naman talaga 'to... sasabihin lang naming gusto na naming mamatay pero sa totoo lang, natatakot kami sa kinakalawang na blade, mataas na buildings at Boom na Boom/Star City carnival rides. Takot din kaming uminom ng lason, kaya sleeping pills na lang, kaso hindi effective kaya buhay pa rin yung iba... OO! Gusto na naming mamatay! Gustong-gusto!

Kaso pag namatay kami, di na kikita ang Dickies, Tribal at iba pang clothing lines na puro mga EMO ang mga suki! Di na rin sisikat ang Typecast at iba pang emo-bands dahil wala nang makikinig sa kanila! Di na rin kikita ang mga baklang parlorista na naghahawi ng bangs namin at nagkukulay ng kuko namin! Di na kakalat ang fashion statement ng EMO! Pano pa namin mapapalaganap ang kulto namin na sumasamba kay Marilyn Manson? Papano na? Papano na? Kaya ang ituturing na lang naming patay e ang mga puso namin para may palusot... dahil ang totoo niyan, kaming mga EMO, E TAKOT MAMATAY!

(Source of Top 5 Emo Lines:http://pmorada.blogspot.com/2009_09_01_archive.html)